Tak zatytułowany blok niezwykle interesujących materiałów przynosi najnowszy kwartalnik „Więź” (nr 654 – 4/2013). Zmarłego w listopadzie założyciela i wieloletniego redaktora pisma wspominają m.in. Stefan Frankiewicz, Andrzej Friszke, Cezary Gawryś, Aleksander Hall, Zygmunt Nosowski, Jan Turnau, Andrzej Wielowieyski i o. Maciej Zięba. W dziale „Historia” znalazła się m.in. korespondencja Mazowieckiego z Janem Pawłem II z okresu internowania.

Blok otwiera homilia o. Aleksandra Hauke-Ligowskiego wygłoszona 3 listopada podczas Mszy pogrzebowej Tadeusza Mazowieckiego w warszawskiej katedrze św. Jana Chrzciciela. „Jaka jest miłość, mówi nam święty Paweł. Jak ma być realizowana, dowiadujemy się od samego Chrystusa z Kazania na Górze. A gdy mówi przez Twoją osobę i Twoje życie, to najpierw narzuca się naszej uwadze błogosławieństwo dla >>tych, którzy łakną i pragną sprawiedliwości<<”, mówił kaznodzieja. „Więź” przedrukowuje także wystąpienie prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, podziękowanie dla Tadeusza Mazowieckiego napisane przez jego wnuki oraz napisaną przez niego samego w 1979 roku „Modlitwę o dojrzałość”.
Blok wspomnień otwiera przejmujące świadectwo Stefana Frankiewicza („Człowiek i chrześcijanin”), który opowiada m.in. o przyjaźni, jaka łączyła Tadeusza Mazowieckiego z papieżem Janem Pawłem II. „Kiedyś, już w latach dziewięćdziesiątych, gdy mowa była o Tadeuszu, papież z nostalgią w głosie powiedział: >>Jacy piękni ludzie byli u początków tej wolnej Polski<<”. Jan Turnau (w tekście „Razem marzyliśmy”) wspomina, że „Mazowiecki pisał raczej niewiele, z trudem, zawsze jednak były to teksty dużej rangi” i wymienia dwa, jego zdaniem, najważniejsze: „Antysemityzm ludzi łagodnych i dobrych” oraz „Kredowe koła”. Andrzej Wielowieyski („Na progu niepodległości”) i Andrzej Friszke („Nasz szef naszym premierem”) wracają do początków III Rzeczypospolitej, a Kazimierz Wóycicki („Z Mazowieckim w Gnieźnie u prymasa Wyszyńskiego”) – do połowy lat 70. i spotkań redaktorów „Więzi” z Prymasem Tysiąclecia.

Tadeusza Mazowieckiego wspominają też Cezary Gawryś („Pragmatyczny romantyk”), Wiesław Celiński („Wierny w rzeczach małych”), Aleksander Hall („Człowiek integralny”), Bogumił Luft („Galopująca historia”), Zbigniew Nosowski („Powrót do Tadeuszowych pytań”), Anna Karoń-Ostrowska („Wzorzec inteligenta”) oraz o. Maciej Zięba („Człowiek więzi”). „Od tysięcy innych ludzi uprawiających politykę”, pisze ten ostatni, „odróżniało go coś bardzo istotnego – była to bardzo osobista, intymna, stroniąca od tanich manifestacji więź z Chrystusem. Właśnie ta więź pomagała mu – niezależnie od okoliczności – uprawiać politykę według wartości oraz przekraczać optykę wąsko pojętej skuteczności i utylitaryzmu. To dzięki niej możemy dziś mówić o Tadeuszu Mazowieckim jako o mężu stanu i człowieku Kościoła. I trzeba dodać, że obie te wielkie rzeczywistości – Kościół i Ojczyzna – nie zawsze potrafiły docenić zasługi tego wybitnego chrześcijańskiego polityka i okazać mu swoją wdzięczność. Więcej, zarówno w Kościele, jak i w Ojczyźnie, znaleźli się ludzie, którzy starali się go oczernić oraz zniesławić. Tadeusz jednak >>wierny w miłości trwał przy Nim<< – zawsze. Także w miłości do Kościoła i Polski. Ta wierność wynosiła go ponad doznane krzywdy, urazy, ponad małostkowość i zawiść. Zawsze był człowiekiem pojednania, przekraczania podziałów, zasypywania przepaści”.

W dziale „Historia” najnowsza „Więź” prezentuje dwa ważne wywiady z Tadeuszem Mazowieckim:
opublikowaną w 1976 roku w dzienniku „Frankfurter Allgemeine Zeitung” rozmowę pt. „Potrzebna jest demokratyzacja” oraz przeprowadzony dziesięć lat później dla „Karty” obszerny wywiad „Chciałbym dawać ludziom nadzieję”. Motyw nadziei pojawia się też w listach Tadeusza Mazowieckiego pisanych do Jana Pawła II w okresie internowania („Odebrano nam prawdę, nie odebrano nadziei”).

Oprócz materiałów związanych z osobą pierwszego premiera III RP, w zimowej „Więzi” znalazł się też blok tekstów opatrzonych hasłem: „Kościele, nawróć się!”, zawierający m.in. przygotowane specjalnie dla „Więzi” wywiady z abp. Víctorem Manuelem Fernándezem („Nie możemy biernie czekać”), najbliższym współpracownikiem kard. Bergoglio zanim został on wybrany papieżem, oraz z bp. Grzegorzem Rysiem, który zajmuje się „nową ewangelizacją” w ramach Kościoła w Polsce („Jesteśmy przy ścianie”). Dotychczasowy przebieg pontyfikatu Franciszka podsumowuje znany watykanista John L. Allen Jr. w tekście pod intrygującym tytułem „Pieszczota miłosierdzia”.

„Więź” przynosi też m.in. zapis dwóch interesujących dyskusji. Pierwsza odbyła się w ramach „Rozmów na dziedzińcu” i nosiła tytuł „Wielka sztuka jest tajemnicą”, a wzięli w niej udział: Jacek Dukaj, Anna Karoń-Ostrowska, Andrzej Mencwel, kard. Gianfranco Ravasi, Andrzej Seweryn i Jerzy Sosnowski. Druga dyskusja dotyczyła napiętych relacji między sztuką współczesną a religią („Czy sztuka współczesna może być zbawiona?”), a głos w niej zabierali: ks. Andrzej Draguła, Sebastian Duda, Ewa Gorządek, Iwo Zmyślony i prowadzący rozmowę – Jerzy Sosnowski. Wreszcie – warto zwrócić uwagę na obszerny wywiad Janiny Koźbiel z Andrzejem Stasiukiem („Kiedy nicość zamienia się w esencję”).
Najnowszą „Więź” można zamówić tutaj.