To najbardziej znana książka ks. Józefa Tischnera – miała kilka wydań oficjalnych i kilka podziemnych, w całości lub we fragmentach została przełożona na kilkanaście języków. Po raz pierwszy trafiła do księgarń w sierpniu 1981 roku.

„»Etyka solidarności« rodziła się w przedziwnym krajobrazie”, wspominał jej autor w 1992 roku. „Dobrze pamiętam dzień, w którym powstał jej pierwszy rozdział. Było to jeszcze przed pierwszą legalizacją »Solidarności«, w pogodny dzień październikowy, rano. Na Wawelu zjawili się przywódcy »Solidarności« z Lechem Wałęsą na czele, by uczestniczyć we Mszy świętej, którą odprawiał ksiądz prałat Stanisław Czartoryski, potomek słynnego rodu. Usiedli przed konfesją świętego Stanisława, biskupa krakowskiego i męczennika. Siedzieli wciśnięci między sarkofagi polskich królów, jakby chcieli wziąć w siebie część ich wielkości. Byliśmy pełni niepokoju. Był to przecież dopiero 1980 rok. Ale w głębi duszy każdy czuł: tym razem musi się udać. Gdy zaniosłem tekst kazania do redakcji »Tygodnika Powszechnego«, redaktor Mieczysław Pszon powiedział: »pisz to dalej«. Gdy inni strajkowali, manifestowali, kłócili się o należne im prawa…, ja pisałem. Tak z tygodnia na tydzień rodziła się niniejsza książeczka. Gdy jesienią roku 1981 zaczęła się druga tura Zjazdu »Solidarności«, książeczka znalazła się w rękach delegatów”.

Kolejne rozdziały ukazywały się na łamach „Tygodnika” od października 1980 do kwietnia 1981 roku. W sumie zebrało się ich 21. Książeczka, którą opublikował Znak – jak na ówczesne warunki, w ekspresowym tempie – ukazała się na papierze przeciętnej jakości i oprawiona była w cienką broszurową okładkę. Mimo to szybko się rozeszła: stała się książką-symbolem, traktowano ją jako elementarz etyczny ruchu „Solidarności”. Czasem czytano ją jako książkę polityczną czy programową, zapominając, że ma ona przede wszystkim filozoficzny charakter: jest próbą zrozumienia zachodzących zjawisk, wydobycia i opisania ich istoty.

„Zadaniem moim tutaj nie jest udzielanie rad, formułowanie zakazów czy nakazów”, pisał Tischner w odcinku zatytułowanym „Wspólnota”. „Chodzi o coś głębszego: o przyjrzenie się przestrzeni życia oświetlonej ideą solidarności. Refleksje niniejsze mają charakter etyczny, a głównym zadaniem etyki jest towarzyszyć człowiekowi na drodze jego życia i pokazywać możliwie jednoznacznie, wśród jakich wartości biegnie jego los. Gdy człowiek zobaczy, jaki świat wartości go otacza, sam potrafi sformułować nakaz i zakaz, sam potrafi sobie poradzić, a gdy zajdzie potrzeba, potrafi również siebie ocenić”.

Po 1992 roku „Etyka solidarności” była wznawiana wraz z dokonanym przez Tischnera wyborem jego późniejszych artykułów, opatrzonym tytułem „Homo sovieticus”. Najnowsze wydanie tak poszerzonego zbioru ukazało się w 2018 roku. Jest ono dostępne tutaj