Był niewątpliwie jedną z najbarwniejszych postaci polskiego episkopatu. 27 grudnia w wieku 84 lat zmarł bp Tadeusz Pieronek.
Pochodził z Żywiecczyzny, w Żywcu zdał maturę, by w 1951 r. wstąpić do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie. Wyświęcony w październiku 1957 r., przez pewien czas pracował jako wikariusz w Bielsku-Białej, jednocześnie studiując prawo kanoniczne. Po obronie doktoratu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim kontynuował studia na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W 1975 r. otrzymał habilitację na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W latach 1971-1979 pełnił funkcję sekretarza Duszpasterskiego Synodu Archidiecezji Krakowskiej, w latach 1975–1983 sekretarza I Synodu Prowincji Krakowskiej, a w 1987 został sekretarzem II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego w Polsce (1991–1999). Praca na rzecz kolejnych synodów dała mu głęboki wgląd w życie Kościoła, synody bowiem – przynajmniej w swoim zamierzeniu – miały zaktywizować szerokie grupy katolików. Ilekroć po latach wypowiadał się na temat potrzeby dialogu w Kościele, zawsze odwoływał się do swoich – udanych o mniej udanych – doświadczeń synodalnych.
W 1992 r. papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym nowo utworzonej diecezji sosnowieckiej. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „In veritate” („W prawdzie”). W latach 1993–1998 sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski. Jako rzecznik KEP dał się poznać ze śmiałych, niekiedy budzących kontrowersje wypowiedzi. Jednocześnie doceniano fakt, że zmienił styl sprawowania funkcji rzecznika: nie odpowiadał gładkimi formułkami, był życzliwy w stosunku do dziennikarzy, nie bał się krytykować swoich kolegów z episkopatu. W 1998 r. papież przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupich w diecezji sosnowieckiej. W tym samym roku został wybrany rektorem Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, którego wykładowcą był od połowy lat 60. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności. Należał do Rady Fundacji im. Stefana Batorego. W 2000 został przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Międzynarodowych Konferencji „Rola Kościoła Katolickiego w procesie integracji europejskiej”, odbywających się pod patronatem Komisji Episkopatów Wspólnoty Europejskiej. Współorganizowane przez niego coroczne konferencje gromadziły elitę polityczną i intelektualną z całej Europy. W latach 2005–2006 przewodniczył trybunałowi rogatoryjnemu w Krakowie, przygotowującemu materiały do procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II.
Jako rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie był jednym z inicjatorów powołania Dni Tischnerowskich. Kilkakrotnie odprawiał Msze święte inicjujące to wydarzenie i wygłaszał homilie. Zgodził się wejść w skład kolegium przyznającego Stypendium im. Józefa Tischnera dla Polskich i Polsko-Amerykańskich Młodych Uczonych, które powołał Instytut Nauk o Człowieku w Wiedniu.
Od wielu lat chorował na serce. Mimo to nie odmawiał licznym zaproszeniom. W 2018 r. ukazała się książka Szymona J. Wróbla „Ojciec, czyli o Pieronku”, opowiadająca nie tylko o życiu samego biskupa, ale również o jego ojcu. Impulsem do powstania książki był zrealizowany wcześniej film dokumentalny.
Autorem zdjęcia jest Adam Walanus.
