2 lutego, w wieku 80 lat, zmarł prof. Adam Węgrzecki, filozof, wykładowca Uniwersytetu Ekonomicznego, tłumacz m.in. Schelera, Hartmanna i Ingardena, przewodniczący komitetu redakcyjnego „Dzieł zebranych” Józefa Tischnera.
Urodził się w 1937 r. w Wilnie; dzieciństwo i młodość spędził częściowo w Stalowej Woli, a częściowo w Warszawie. W wieku 4 lat stracił matkę. W 1955 wraz z ojcem przeprowadził się do Nowej Huty i rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zaliczeniu dwóch lat studiów zdecydował się przenieść na filozofię, gdzie studiował pod kierunkiem Izydory Dąmbskiej, Romana Ingardena i Danuty Gierulanki. Wtedy też poznał m.in. Józefa Tischnera i Władysława Stróżewskiego. Po pomyślnym zdaniu egzaminu magisterskiego w 1962 otrzymał od prof. Dąmbskiej propozycję pozostania na UJ w Katedrze Historii Filozofii. Niestety, sprzeciwiła się temu uczelniana organizacja partyjna. Adam Węgrzecki zdecydował się wtedy podjąć pracę w nowo utworzonej Katedrze Filozofii w Wyższej Szkole Ekonomicznej (późniejszej Akademii Ekonomicznej, a obecnie – Uniwersytecie Ekonomicznym). Równolegle rozpoczął studia psychologiczne na UJ.
W 1964 obronił na UJ pracę doktorską „Filozofia człowieka u Maxa Schelera”. Temat pracy dobrze określa krąg jego zainteresowań: przez całe lata zajmował się przede wszystkim antropologią filozoficzną, a głównym źródłem jego inspiracji byli fenomenologowie. Tłumaczył i komentował m.in. takich myślicieli jak Max Scheler (zawdzięczamy mu przekład najważniejszych książek tego filozofa), Nicolai Hartmann, Roman Ingarden, Edith Stein czy Ludwig Landgrebe. W 1975 opublikował pierwszą polską monografię poświęconą twórczości Schelera. W tym samym roku – to ciekawostka – na łamach miesięcznika „Znak” ukazał się artykuł niejakiego Pierre`a J. Duliena „Aktualność Schelera” w przekładzie ks. Józefa Tischnera. Tak naprawdę był to artykuł Adama Węgrzeckiego, który nie mógł w tym czasie oficjalnie współpracować z krakowskim pismem.
Węgrzecki był nie tylko wnikliwym badaczem i tłumaczem, ale też świetnym popularyzatorem filozofii; z jego podręczników uczyły się całe pokolenia studentów. Wydane w 1970 „Wprowadzenie do filozofii” miało do 1989 r. aż 9 wydań. W 2002 r. przygotował nowy podręcznik zatytułowany „Zarys filozofii”. Był redaktorem wielu tomów zbiorowych, opublikował też własne książki: „O poznawaniu drugiego człowieka” (1982), „Zarys fenomenologii podmiotu” (1996) i „ Wokół filozofii spotkania” (2014). Przewodniczył komitetowi redakcyjnemu „Dzieł zebranych” Józefa Tischnera, ukazujących się w Instytucie Myśli Józefa Tischnera w Krakowie. Pod jego przewodnictwem przygotowano pierwsze trzy tomy „Dzieł…”.
Ceniony specjalista od filozofii niemieckiej, był powszechnie lubiany jako niezwykle sympatyczny i skromny człowiek. W 2007 IMJT opublikował dedykowaną mu księgę jubileuszową pt. „Poznać człowieka”.
Zdjęcie: Fragment okładki tomu „Poznać człowieka. Księga jubileuszowa na siedemdziesiąte urodziny Profesora Adama Węgrzeckiego” (IMJT, Kraków 2007; autorem zdjęcia na okładce jest Światosław Lenartowicz).
